First click here and then choose your language with the Google translate bar at the top of this page ↑

Na maanden van nauwgezette planning vallen de onderzoekers eindelijk binnen om AlphaBay's meesterbrein op heterdaad te betrappen. Dan neemt de zaak een tragische wending.

Hoofdstuk 11: Alpha's omega

Op een gewone dag biedt het project Private House Buddhamonthon aan de westelijke rand van Bangkok een rustig toevluchtsoord voor de files en dieseldampen van de centrale wijken van de stad. De cul-de-sac waar Alexandre Cazes woonde in die semi-suburbane enclave was bezaaid met gele trompetstruiken. De enige geluiden waren de ruisende palmbladeren en bananenbomen en het gekwetter van tropische vogels. Maar op de ochtend van 5 juli leek die straat ongewoon druk voor iedereen die goed oplette.

Aan de ene kant snoeide een tuinman het gebladerte en was een elektricien bezig met een nabijgelegen elektriciteitskast. In het huis aan het einde van de straat, een modelwoning en verkoopkantoor voor het vastgoedontwikkelingsbedrijf van Private House, kregen een man en een vrouw een rondleiding door het pand en informeerden ze naar een eventuele verhuizing naar de buurt. Hun chauffeur zat buiten in een auto te wachten. Een andere auto met twee vrouwen erin trok langzaam de doodlopende weg in, verdwaald lijkend na een schijnbaar verkeerde afslag te hebben genomen.

In feite was elk van de personages in deze drukke scène een undercoveragent. Thailand's DEA equivalent, het Narcotica Suppressie Bureau, had een hele theaterproductie aan acteurs verzameld rond het onwetende doelwit, druk bezig hun rollen uit te voeren en wachtend op een signaal voor Operatie Bayonet's takedown om eindelijk te beginnen.

De enige niet-Thaise speler in deze pantomime was Wilfredo Guzman van de DEA. Hij stond in het vastgoedspeciaalzaak aan het eind van de doodlopende straat in een Red Hot Chili Peppers T-shirt en spijkerbroek, en deed zich voor als een rijke buitenlandse koper met een Thaise vrouw. De belangrijkste taak van Guzman die ochtend was om de beleefde makelaar af te leiden, door de grenzen van zijn Thaise woordenschat op te rekken en haar te bestoken met vragen over de indeling van het huis, het aantal slaapkamers, de grootte van de garage en elk ander huiselijk detail dat hij kon bedenken. Dit alles was bedoeld om de agent die zijn vrouw speelde in staat te stellen een raam op de bovenverdieping te gebruiken om het huis van Cazes en de oprit ernaast te zien, in afwachting van de actie die daar zou plaatsvinden.

Een andere groep NSB agenten, samen met Miller van de DEA en een groep FBI agenten en analisten, was in het huis van de NSB teamleider, Kolonel Pisal Erb-Arb, waar het hele team die ochtend bijeen was gekomen; de kolonel woonde toevallig een paar kilometer van Cazes' huis vandaan. Pisal zelf en een groep geüniformeerde officieren hadden nu enkele blokken van Cazes huis geparkeerd. Bijna een uur rijden naar het noordoosten, op de achtste verdieping van het NSB hoofdkwartier, was een andere groep, waaronder Rabenn, Hemesath, Marion en Sanchez, bijeengekomen in een vergaderzaal, met portretten van de Thaise koninklijke familie aan de ene muur en een verzameling schermen aan de andere.

De monitors toonden videofeeds van de doodlopende straat, afkomstig van een nabijgelegen beveiligingscamera en de dashcam van de auto waar Guzman's "chauffeur" stond te wachten. In het midden van de lange tafel stond een conferentie telefoon die verbonden was met zowel het Thaise team op de grond als een ander team van agenten in Litouwen, die de AlphaBay server in beeld moesten brengen - een snapshot maken van de inhoud en dan, na Cazes arrestatie, offline halen.

Rabenn herinnert zich de sfeer in die oorlogskamer als meer doodse stilte en zweterige, angstige spanning dan enthousiasme of verwachting. Hij wist dat de mogelijkheid om een Ross Ulbricht-achtige arrestatie te verrichten en de laptop van Cazes in beslag te nemen in een live, ingelogde staat - om nog maar te zwijgen van zijn telefoon - een kleine kans was. Zelfs na al hun internationale vergaderingen en planningsgesprekken van de afgelopen maanden, en ondanks zijn gebruikelijke gedreven enthousiasme, verwachtte Rabenn stilletjes dat hun plan zou mislukken.

Aan de overkant van de tafel was Sanchez ingelogd op Roosh V. Ze controleerde Rawmeo's profiel en bevestigde aan de groep dat hij online en actief was: Cazes zat aan zijn toetsenbord. Het was tijd.

Even later klonk er een stem uit de vergadertelefoon op tafel. "Oh God," werd er gezegd. "We hebben het afgesloten."

Het was het team in Litouwen. Op de een of andere manier hadden de agenten daar per ongeluk de AlphaBay server laten crashen voordat ze klaar waren met de imaging. Binnen enkele ogenblikken zou Cazes getipt worden dat AlphaBay plat lag, mogelijk door vals spel. Hij hoefde alleen maar zijn laptop te sluiten en het spel zou voorbij zijn.

Er was geen keus: Het team in de conferentie kamer vertelde de agenten op de grond dat ze Cazes moesten arresteren en wel nu.

Pisal gaf via de politieradio een seintje aan de twee vrouwelijke agenten in de grijze Toyota Camry aan de monding van de doodlopende weg. De dag ervoor hadden de NSB kolonel en zijn team het plan voor de postbezorging geschrapt. Het plaatselijke postkantoor had hen gewaarschuwd dat Cazes nooit zelf voor de pakketten tekende, maar dat zijn vrouw vaak aan de deur kwam. Dus moesten ze op het laatste moment een alternatief bedenken. Hun plan B draaide nu om die onopvallende Toyota en een agent met de bijnaam Nueng, die op de bestuurdersstoel zat en boeddhistische gebeden in zichzelf fluisterde om haar hartslag te vertragen.

Een paar seconden later klonk er een luid gekletter in de doodlopende straat, gevolgd door het geluid van metaal dat over beton schuurt. De Camry had zojuist zijn achterspatbord tegen het hek van Cazes huis van twee verdiepingen gereden, het voorhek verbrijzeld, uit de rails getrokken en een lawaai veroorzaakt dat de rust van een anders zo vredige ochtend aan de rand van de Thaise hoofdstad doorbrak.

De bewaker aan het eind van de doodlopende straat begon geërgerd tegen Nueng te schreeuwen. Had hij haar net niet gezegd dat ze recht achteruit moest gaan? Nueng en de andere agent in haar auto stapten uit het voertuig, en Nueng stond op straat, hoofdschuddend van onhandigheid, zich te verontschuldigen en de bewaker uit te leggen dat ze nog moest leren rijden. Op dat moment ging een verticaal luik van een raam op de tweede verdieping aan de voorkant van het huis gedeeltelijk open - een detail, zichtbaar op de bewakingsvideo, dat een golf van opwinding door de oorlogskamer van het NSB-hoofdkwartier stuurde.

Ze hadden de indeling van het huis gekregen tijdens een eerder bezoek aan het huis, en ze wisten dat dit de grote slaapkamer was. Was Cazes weggegaan van zijn computer?

Even later kwam de vrouw van Cazes, Sunisa Thapsuwan, uit de voordeur en stak haar hoofd om het gebogen hek. De tengere Thaise vrouw, met een lang nachthemd over haar zwangere buik, stelde Nueng vriendelijk gerust dat het goed was, dat zij en haar vriendin konden vertrekken. Maar Nueng, die hardnekkig haar rol speelde, schreeuwde - zo hard mogelijk, in een poging te projecteren zodat Cazes het huis kon horen - dat ze de schade moest betalen.

"Ik wil betalen!" smeekte ze. "Ik wil er niet voor betalen in een volgend leven!" Haar handen trilden terwijl ze haar adrenaline kanaliseerde in de angst van een arme die iets schuldig is aan een rijke.

Thapsuwan keek op naar het open raam, en Nueng hoorde Cazes iets tegen zijn vrouw zeggen dat ze niet kon opvangen. "Misschien kan je man naar beneden komen om de schade op te nemen?" stelde Nueng behulpzaam voor.

Even later kwam Cazes tevoorschijn. Hij was zonder shirt en blootsvoets, zag er bleek en zacht uit en droeg niets anders dan een flodderige sportbroek; hij had op Roosh V opgeschept dat hij graag "commando" ging als hij 's ochtends ging trainen, en hij had zich blijkbaar niet omgekleed sinds hij die dag aan het werk was gegaan. Hij had zijn iPhone in één hand.

Nueng gunde zichzelf een moment van stille interne viering. "Ik heb je," dacht ze.

Ze herinnert zich dat Cazes, voor een darkweb administrator wiens site net offline was gegaan en die nu te maken had met een klein verkeersongeluk bij zijn oprit, er relatief onbewogen uitzag. Zijn e-mails zouden later onthullen dat hij seconden eerder herhaaldelijk berichten had gestuurd naar zijn Litouwse hosting provider over de onverklaarbare uitval van zijn server. Maar hij leek niets te vermoeden van de scène bij de poort; Pisal had de twee vrouwen deels voor hun rol gekozen omdat hij er vanuit ging dat Cazes' vrouwenhaat hem ervan zou weerhouden zich voor te stellen dat het mogelijk undercoveragenten konden zijn. Terwijl Cazes naar hen toe liep, stapten Nueng en haar partner weer in de auto en reden naar de oprit van de modelwoning aan het einde van de doodlopende weg, ogenschijnlijk om hem uit de weg te halen.

Cazes draaide zich naar het hek om te zien of hij het terug op de rails kon trekken, terwijl hij zijn telefoon in het elastiek van zijn korte broek stopte. Op dat moment liep de bestuurder van Guzman's auto, een undercover agent van middelbare leeftijd met de bijnaam Pong, naar hem toe. Hij stond naast Cazes om de situatie in te schatten.

Toen Cazes aan het hek trok, reikte Pong naar hem toe en pakte de iPhone uit Cazes' broeksband, schijnbaar om te voorkomen dat hij zou vallen. Toen Cazes naar hem keek, misschien om hem te bedanken, nam Pong Cazes bij de arm en gebood hem even opzij te stappen. Cazes, die verward leek, liep met hem mee de straat op.

De gebeurtenissen kwamen plotseling in een stroomversnelling. Een andere agent, een jongere, compacte man met een atletisch postuur die M heette, kwam uit de auto van Pong en Guzman, waar hij zich op de achterbank had verstopt. Toen hij langs hen liep, gaf Pong M de telefoon achter Cazes rug om. Op het exacte moment van die overhandiging, keek Cazes de straat in, weg van zijn huis. Hij zag een andere politieagent - de elektricien, nu in een politievest - recht op hem aflopen.

Cazes draaide zich om, onmiddellijk in de vecht-of-vlucht modus, en probeerde wanhopig naar zijn voordeur te rennen. Pong en M grepen Cazes vast en worstelden een fractie van een seconde met hem. De iPhone kletterde op de grond en een andere agent raapte hem op. Al snel had een andere agent Cazes gegrepen. Toen nog een. Samen met Pong klemden ze Cazes' armen achter zijn rug en hielden hem in een hoofdklem, terwijl M zich losrukte uit de strijd en door de poort rende.

Het moment voor M's 'make-or-break'-opdracht was aangebroken. Hij rende het huis binnen, langs Cazes vrouw, die inmiddels bevroren in de woonkamer stond, en de trap op, met twee treden tegelijk. Na bestudering van de indeling van het huis had M vastgesteld dat Cazes' kantoor aan de overkant van de hal van de ouderslaapkamer moest zijn. Hij stormde daar door de deur en vond een paar jonge buitenlanders slapend in de logeerkamer - onverwachte gasten van Cazes uit Quebec.

M riep een snel "Sorry! Sorry!", draaide zich om en rende door de hal naar de ouderslaapkamer. Aan het einde van de kamer lag het op een goedkoop wit bureau: Cazes laptop, een zwarte Asus PC met een externe monitor, met rood verlichte A, S, D en W gametoetsen.

Hij stond open.

Hij sprong bijna door de kamer, stak zijn hand uit en legde een vinger op het touchpad. Toen ging hij zitten in de bureaustoel van Cazes, met één hand op de muis van de computer, en kwam eindelijk op adem.

Even later klonk de stem van M. over de politieradio. "Agenten, agenten," zei hij in het Thais. "De computer is ontgrendeld."

In de oorlogskamer van het NSB-kantoor kondigde iemand over de telefoon aan dat ze de laptop hadden, open en levend.

De spanning in de kamer brak uit in een uitbarsting van gejuich. Jen Sanchez sprong op, stond voor de videoschermen en stak haar vuist in de lucht. Rabenn en Hemesath omhelsden elkaar vrolijk. Vier jaar na de arrestatie van Ross Ulbricht van de Silk Road met zijn open laptop in de Glen Park Public Library in San Francisco, leek het erop dat ze zelf een arrestatie van een duister web hadden verricht.

Maar er was nog steeds de kwestie van de telefoon. Terwijl Pong en twee andere Thaise agenten Cazes op zijn knieën worstelden en hem in de boeien sloegen, rende Guzman van de DEA het huis uit en liet de verbouwereerde makelaar achter. Zoals gebruikelijk in Thailand, had Guzman zijn schoenen uitgetrokken om de modelwoning binnen te gaan en geen tijd gehad om ze weer aan te trekken, dus stond hij op straat in zijn sokken.

Een Thaise politieagent overhandigde Guzman Cazes iPhone, en hij keek er ontzet naar. Hij was vergrendeld.

Terwijl de Thaise politie Cazes op de grond hield, schreeuwde hij de naam van zijn vrouw. Zij en haar vader, die met de rest van Cazes schoonfamilie aan de overkant woonde, kwamen naar buiten en stonden hulpeloos over hem heen terwijl hij geboeid werd.

Op dat moment kwam Pisal ter plaatse, met een grijs poloshirt en een soort marinepet; de pet hoorde niet bij zijn uniform, maar hij geloofde dat het hem geluk bracht. Via de politieradio had hij al te horen gekregen dat de telefoon was afgesloten.

Pisal boog zich over Cazes heen, en de agenten trokken hem overeind. De politiekolonel stelde zich voor, legde een vaderlijke hand op Cazes' schouder en wierp hem een wetende blik toe. Hij vroeg de shirtloze, paniekerige jongeman om hem even te volgen zodat ze onder vier ogen konden praten.

Cazes' uitdrukking verslapte een beetje. Dit leek niet het gedrag van de politie die iemand arresteerde voor het runnen van 's werelds grootste online drugsmarkt. Cazes liep met Pisal en de agenten die hem vasthielden naar de overkant van de straat, in de schaduw van een mangoboom.

Toen ze buiten gehoorsafstand van Cazes' vrouw waren, legde Pisal op discrete toon uit dat ze wisten van Cazes' seksuele ontmoeting met een vrouw twee avonden eerder. Nu beschuldigde die vrouw hem van aanranding. Ze moesten dit oplossen.

Cazes begreep dat dit een soort afpersing moest zijn: Hij, een rijke buitenlander, had gepronkt met zijn Lamborghini en betaalde nu de prijs. Hij keek bezorgd maar rationeel, zijn moment van paniek verdween. Dit was een situatie die hij misschien aankon.

Pisal legde uit dat de man van de vrouw over de telefoon wilde spreken. Misschien als Cazes de man iets aanbood, dat hij geen aanklacht zou indienen.

De agenten leidden Cazes naar dezelfde Toyota Camry die in de doodlopende straat was gestopt. Pisal ging naast Cazes zitten en gaf hem de vergrendelde telefoon die Guzman hem had gegeven en vertelde hem het nummer dat hij moest bellen.

Cazes ontgrendelde de telefoon en draaide. De stem aan de andere kant van de lijn, een andere undercover agent, speelde de rol van de bedrogen echtgenoot. Cazes, nerveus sprekend in het Thais, bood hem 100.000 baht om de aanklacht in te trekken, ongeveer 3.000 dollar. De man eiste 10 keer dat bedrag. Cazes ging snel akkoord. Toen ze klaar waren met onderhandelen, droeg de man Cazes op de telefoon aan de politie te geven, en Cazes deed wat hem gezegd werd.

Pisal stapte uit de auto met de niet afgesloten telefoon in zijn hand, en gaf deze aan een FBI agent die net ter plaatse was aangekomen.

Guzman was de eerste die Cazes eindelijk de waarheid vertelde. Nadat de AlphaBay oprichter toestemming had gekregen om zijn huis weer in te gaan en zich aan te kleden, zat de agent naast hem op de bank van zijn woonkamer, waar Cazes nu rustte, zijn handen geboeid voor hem, met een bezorgde uitdrukking. Guzman, de eerste buitenlander die Cazes zag sinds het begin van de inval in zijn huis, legde uit dat hij bij de DEA hoorde en dat de Verenigde Staten een arrestatiebevel tegen hem hadden uitgevaardigd.

Rond dezelfde tijd arriveerde Robert Miller van de DEA, samen met een team van FBI agenten en analisten die de apparaten van Cazes moesten onderzoeken. Ali, de cryptocurrency tracer die maanden eerder Cazes' identiteit als Alpha02 had bevestigd, liep door de poort en langs zijn luxe auto's, de eerste keer dat ze de tastbare resultaten zag van de digitale rijkdom die ze zo obsessief had gevolgd.

"Dat is de Aventador," dacht ze bij zichzelf. "Dat is de Panamera."

In de grote slaapkamer - waarvan ze nu wisten dat het Cazes' thuiskantoor was - begon het FBI team van computerspecialisten zijn laptop te onderzoeken. Ze ontdekten dat hij was ingelogd op AlphaBay als beheerder. Op het bureaublad van de computer vonden ze een tekstbestand waarin hij, net als Ross Ulbricht, zijn nettowaarde had bijgehouden. Cazes had meer dan 12,5 miljoen dollar aan bezittingen geteld, waaronder huizen en auto's; 3,3 miljoen dollar in contanten; en meer dan 7,5 miljoen dollar in cryptocurrency, een fortuin van in totaal meer dan 23,3 miljoen dollar.

Toen Ali haar beurt kreeg op de machine, begon ze onmiddellijk de cryptocurrency-portefeuilles en de bijbehorende adressen te onderzoeken. Terwijl ze dat deed, pakte ze opgewonden haar telefoon en belde haar collega crypto-tracing FBI analist, Erin, die een uur verderop in de NSB war room zat met Rabenn, Hemesath, Marion en Sanchez.

"Tunafish!" riep ze zonder omhaal. Of liever gezegd, ze riep de geheime bijnaam van haar en Erin voor een Bitcoin adres waar ze al maanden over geobsedeerd waren, de belangrijkste schakel in de keten van digitale betalingen die Cazes voor het eerst had verbonden met AlphaBay.

"Ik heb meer context nodig," reageerde Erin droogjes.

"Het is hier," zei Ali. "Ik heb de sleutel ervoor."

Ze zag voor zich die ene, zeer specifieke pot goud die de identiteit van Alpha02 had bevestigd. Hij was precies verschenen waar de regenboog van de blockchain naartoe had geleid, halverwege de wereld, naar het huis van Alexandre Cazes in Bangkok.

Hoofdstuk 12: Captivity

Na zijn arrestatie leefde Cazes enkele dagen in een soort comfortabel vagevuur.

De Thais hielden hem vast op dezelfde achtste verdieping van het Bangkokse NSB hoofdkwartier waar ze de afgelopen maanden zijn bewaking en arrestatie hadden geregeld. Cazes sliep daar 's nachts op een bank, voortdurend onder het toeziend oog van de politie. Overdag werd hij heen en weer gependeld tussen een zwarte leren massagestoel en vergadertafels - waar hij werd onderworpen aan papierwerk en vragen die hij bijna volledig weigerde te beantwoorden totdat hij met een advocaat kon spreken. Hij kreeg te eten wat hij wilde: meestal lokale afhaalmaaltijden of, in sommige gevallen, Frans eten van de fast-food bistroketen Paul.

Cazes relatief zachte behandeling - tenminste vergeleken met wat hij zou krijgen in een typische Thaise gevangenis - was bedoeld om hem over te halen in te stemmen met twee belangrijke vormen van samenwerking. Rabenn, Hemesath en Marion hoopten hem over te halen een uitleveringsverdrag te tekenen, zodat ze hem zonder een lange juridische strijd van Bangkok naar Fresno konden uitzetten. En nog ambitieuzer, de Amerikanen hoopten dat hij met hen zou samenwerken als informant.

De koning van 's werelds grootste darkweb markt overdragen aan "Team USA", zoals Jen Sanchez het uitdrukte, zou een ongelooflijke coup zijn. De aanklagers konden niet voorspellen wat voor goudmijn aan informatie Cazes met hen zou kunnen delen over zijn AlphaBay medeplichtigen of anderen in de online ondergrondse waar hij zo'n belangrijke speler was. Wat voor valstrikken zouden ze kunnen zetten met zijn hulp?

Onder de DEA agenten, kreeg Sanchez de taak om met Cazes te praten en hem te overtuigen in te stemmen met uitlevering. Na zijn arrestatie, had Sanchez een complicatie ervaren in haar gevoelens voor de darkweb crime lord, wiens opioide verkoop en misogynistische alter ego ooit haar afschuw hadden opgewekt. In haar eerdere functies in Mexico en Texas, was ze trots op haar vermogen om verdachten om te zetten in informanten, een vaardigheid die overtuigingskracht en persoonlijkheid vereiste. Om hetzelfde met Cazes te doen, probeerde ze een bijna moederlijke benadering te kiezen, die niet helemaal geveinsd was. Ondanks haar harde opmerkingen aan Miller over het sturen van Alpha02 naar de supermax gevangenis eerder dat jaar, voelde ze enige warmte en zelfs empathie vermengd met haar minachting voor Cazes, nu ze hem voor zich zag.

Sanchez had niet de autoriteit om Cazes veel aan te bieden in ruil voor zijn medewerking of om beloftes te doen over zijn toekomst. Maar ze zegt dat ze hem vriendelijk probeerde te zijn, om hem te helpen de moed erin te houden. Hij vroeg haar naar zijn vrouw en ongeboren kind. Ze verzekerde hem dat ze veilig waren; zijn vrouw was ook gearresteerd, maar snel vrijgelaten.

"Ik ga voor je zorgen," zei ze herhaaldelijk tegen Cazes. Hij leek niet overtuigd.

In hun oorlogskamer op dezelfde verdieping van het NSB kantoor, slechts een paar muren verwijderd van waar Cazes werd vastgehouden, gingen de Amerikanen verder met het doorzoeken van zijn computers naar bewijsmateriaal. Zijn iPhone, na al hun zorgen over verborgen Bitcoin sleutels en de trucs die Pisal had gebruikt om hem te ontgrendelen, bleek alleen persoonlijke informatie te bevatten en niets wat te maken had met AlphaBay. Ook de Litouwse server was aanvankelijk nutteloos voor hen; na het crashen was hij opnieuw opgestart in een versleutelde staat. Ze kregen de geheimen ervan niet te zien en zouden er pas maanden later in slagen de machine te ontsleutelen.

De laptop daarentegen was een goudmijn aan bewijsmateriaal. Behalve dat hij ingelogd was op AlphaBay en het belastende bestand bevatte, had de computer sleutels voor Cazes verschillende wallets, die niet alleen Bitcoin bevatten maar ook andere, nieuwere cryptocurrencies: Ethereum, Monero, Zcash. Rabenn herinnert zich hoe de twee FBI analisten, Ali en Erin, in de oorlogskamer dat geld overhevelden naar wallets onder FBI controle, en telkens aankondigden dat ze weer een voorraad van miljoenen dollars hadden overgeheveld. "Het was het coolste wat ik ooit heb gezien," zegt Rabenn.

De avond na de arrestatie ontmoetten Rabenn en Hemesath Cazes voor het eerst. Hij zat in een vergaderzaal van het NSB kantoor - voorlopig alleen begeleid door een Thaise politie chaperonne en twee Thaise advocaten, die Cazes had ingehuurd om tijdelijk toezicht te houden op zijn verdediging. Voor Rabenn, die bijna een jaar op Cazes had gejaagd in de digitale wereld, voelde het delen van een kamer met zijn doelwit nog steeds onwerkelijk. Cazes herkende geen van de aanklagers, waar hij een paar dagen eerder toevallig naast had gezeten in het Athenee.

Rabenn begon met Cazes te waarschuwen dat hij hun tijd niet moest verspillen of tegen hen moest liegen, zijn standaard opening voor criminele verdachten. Maar de twee Amerikanen hadden afgesproken dat Hemesath, de meer ervaren redenaar, het voortouw zou nemen. Op zijn gebruikelijke analytische toon begon Hemesath aan een korte toespraak over de misdaden waarvan zij wisten dat Cazes die had gepleegd, de aanklacht tegen hem, en de mogelijke gevolgen als hij zou worden veroordeeld. Hemesath schetste het bewijs dat ze hadden, waaronder niet alleen gearchiveerde sociale media aanwijzingen en blockchain bewijs, maar ook Cazes eigen onversleutelde laptop en telefoon. Hij legde uit dat als Cazes niet zou meewerken, hij de rest van zijn leven in de gevangenis zou kunnen doorbrengen.

Die straf kan echter nog steeds verminderd worden als hij de juiste beslissingen neemt. Als hij meewerkte, concludeerde Hemesath, zou Cazes zijn kind ooit nog als vrij man kunnen ontmoeten.

Na enige aarzeling beantwoordde Cazes deze uitgebreide soliloquy met een enkele vraag: Gaan ze hem aanklagen voor de "kingpin statute"?

Zijn stem, die geen van beide aanklagers eerder had gehoord, was een soort middentoon, met een duidelijk Frans accent. Maar ze waren meer getroffen door zijn uitdrukking: een lichte glimlach.

Beide aanklagers werden verrast. De kingpin statuut was een gebruikelijke bijnaam voor een "voortdurende criminele onderneming" aanklacht, vaak gebruikt tegen georganiseerde misdaad bazen en kartel leiders. Vroeg hij naar de kingpin aanklacht uit angst voor de zware straf die het beloofde? In feite waren ze niet van plan hem onder die wet aan te klagen, wat hen misschien minder speelruimte zou geven als hij uiteindelijk zou meewerken.

Maar het was de gladde toon van Cazes die hen aan het denken zette. Ze vroegen zich af of hij zichzelf in feite vergeleek met Ross Ulbricht van de Silk Road, die op grond van dezelfde aanklacht is veroordeeld. Zag Cazes het "kingpin" label als een status symbool, een die zijn plaats in het donkere web pantheon zou verstevigen?

Rabenn was verontrust. Het was niet dat Cazes het gedrag had van een koude sociopaat, zegt hij. Maar hij leek het gesprek ook niet serieus te nemen. Hij herinnert zich dat hij dacht dat de verdachte, die mogelijk levenslang of zelfs de doodstraf zou krijgen als hij in Thailand zou worden berecht, deze ontmoeting als een soort spel zag.

Rabenn probeerde de ernst van de situatie duidelijk te maken. "Dit is geen grap," herinnert hij zich tegen Cazes te hebben gezegd. "We kunnen je niet helpen als je ons niet helpt." Hij herhaalde dat de rest van Cazes' leven op het spel stond. Cazes leek die vermaning te horen en werd iets somberder.

De twee aanklagers vroegen Cazes uiteindelijk of hij bereid was af te zien van zijn uitleveringsrechten, zodat hij berecht en waarschijnlijk opgesloten kon worden in de Verenigde Staten in plaats van Thailand. Cazes zei dat hij het zou overwegen. Maar hij stond erop dat hij nog steeds met een meer permanente advocaat wilde spreken die zijn zaak op zich kon nemen voordat er echt onderhandeld kon worden. Hun ontmoeting was voorbij.

Zodra Sanchez door de deur kwam, hoorde ze iemand in het Thais schreeuwen: "Hij praat niet! Alex praat niet!" Ze begon te rennen.

Een paar dagen later sprak Cazes voor het eerst met zijn advocaat van keuze, een jonge Amerikaanse verdedigingsadvocaat genaamd Roger Bonakdar. Bonakdar was in zijn kantoor, vlakbij Rabenn in het centrum van Fresno, toen hij het telefoontje over Cazes kreeg van de federale verdedigingsdienst van de stad. Toen hij hoorde van de omvang van de zaak - waarschijnlijk de grootste die ooit in de staat Californië heeft plaatsgevonden, laat staan in Fresn - stemde hij onmiddellijk in om met Cazes te spreken.

Bonakdar's indruk van de jongeman aan de andere kant van de telefoon stond in schril contrast met die van Rabenn en Hemesath. Hij zegt dat hij Cazes "aangenaam en welbespraakt" vond, maar ook erg gestrest en bezorgd om zijn veiligheid. Cazes was vooral bang, herinnert Bonakdar zich, dat elke onderhandeling met het openbaar ministerie hem en zijn familie in gevaar zou kunnen brengen - dat hij als informant zou kunnen worden gezien en dat elke arrestatie na de zijne zou kunnen leiden tot represailles tegen hem. "Hij was gevoelig voor de indruk dat hij meewerkte," zegt Bonakdar. "Wat hij niet deed."

Ze waren het er over eens dat Cazes weinig of geen wettelijke bescherming had in Thaise hechtenis en dat Bonakdar hem zo snel mogelijk uit het NSB hoofdkwartier moest zien te krijgen en naar de Canadese ambassade. "Ik moest een manier vinden om hem veilig te stellen," zegt Bonakdar. Hij vertelde Cazes dat hij zo snel mogelijk naar Bangkok zou vliegen om hem te ontmoeten.

Tegen die tijd had Cazes echter het grootste deel van een week doorgebracht op de achtste verdieping van het NSB kantoor. De aanklagers hadden geen echte vooruitgang geboekt om hem tot medewerking te bewegen. Dus gingen ze ermee akkoord dat de Thais hem naar de gevangenis op de eerste verdieping van het gebouw brachten. Hij werd opgesloten achter stalen tralies in een groezelige witte cel met een dunne blauwe matras en een rudimentair toilet dat bijna geen privacy bood - het zat achter een 3 meter hoge muur met een draaiende houten deur.

Een paar dagen na Cazes arrestatie, met de kern van hun werk af, was Rabenn teruggevlogen naar de Verenigde Staten, en Hemesath had een kort uitstapje gemaakt naar Phuket om de villa te bekijken die Cazes daar bezat en die de Thaise regering in beslag wilde nemen.

Maar Sanchez bleef in Bangkok. Nadat Cazes was overgebracht naar de NSB cel, werd hij naar buiten gebracht met handboeien om, een beetje verfomfaaid, met een week stoppelbaard, voor een praatje met haar. Samen zouden ze nog meer papierwerk afhandelen, of ze zou hem een telefoon geven om met zijn advocaten of zijn vrouw te spreken, die Cazes ook dagelijks kwam bezoeken en met hem sprak door de tralies van zijn cel.

Na een paar interacties met Sanchez veranderde Cazes in een meer converserende, zij het wat uitdagende, relatie met de DEA agent. Ze vermoedde dat hij zich verveelde, eenzaam was en met iedereen wilde praten. Na twee dagen opsluiting ging Cazes ook akkoord met het ondertekenen van de verklaring van afstand die Sanchez hem voorlegde, zodat hij aan de Verenigde Staten kon worden uitgeleverd zonder een langdurige juridische strijd.

Tijdens een van hun gesprekken, zegt Sanchez, stelde Cazes, zonder enige aanleiding, de moraliteit van AlphaBay aan de orde. Wat was er zo verkeerd aan een website die marihuana verkocht, herinnert Sanchez zich? Sanchez antwoordde door hem te vragen naar AlphaBay's verkoop van fentanyl. In haar weergave van de discussie, tenminste, liet Cazes zijn hoofd zakken en bood geen verdediging.

Tijdens een ander nachtelijk bezoek, dit keer op 11 juli, zes dagen na zijn arrestatie, herinnert Sanchez zich dat Cazes haar in een soort deadpan vertelde dat hij van plan was te ontsnappen - dat er een helikoptervliegtuig zou komen om hem te bevrijden.

"Hou op, Alex," reageerde Sanchez met een wrange glimlach. "Speel geen spelletjes met me."

Ze herinnerde hem eraan dat hij een ongelooflijk waardevolle informant voor de Amerikaanse regering zou worden - een "superster", zoals ze het uitdrukte. Sanchez zei dat ze zou proberen een computer voor hem te regelen en dat hij "geweldige dingen" zou doen als ze hem eenmaal in de Verenigde Staten hadden geïnstalleerd. Ze herhaalde dat ze voor hem zou zorgen.

Om 2 uur 's nachts wenste ze hem een goede nacht en ging naar huis.

De volgende ochtend, na slechts een paar uur slaap, verliet Sanchez haar appartement en ging terug naar het hoofdkwartier van de NSB, waar Cazes om 8 uur die ochtend zou worden overgebracht naar het Bangkokse justitiecentrum voor een hoorzitting. Nadat ze vast kwam te zitten in het beruchte verkeer van Bangkok, en vervolgens werd opgehouden door een verkeerde afslag van haar taxichauffeur, kwam ze een paar minuten te laat aan op het politiebureau en ging ze direct naar de bunker op de begane grond. Zodra ze door de deur liep, hoorde ze iemand in het Thais schreeuwen, keer op keer: "Hij praat niet! Alex praat niet!"

Ze begon te rennen. Haar gedachten flitsten onmiddellijk terug naar Cazes opmerking van de vorige avond dat hij van plan was te ontsnappen. "Oh mijn God, die moeder-," dacht Sanchez terwijl ze woedend door het station rende. "Hij heeft iemand om hem te bevrijden."

Toen ze bij Cazes' cel aankwam, leek die leeg te zijn. Toen zag ze dat Thaise agenten over de binnenmuur van de cel keken. Ze liep naar binnen en keek naar beneden: Cazes lichaam, verborgen achter de muur, lag verspreid over de badkamer van de cel.

Zijn lichaam lag op zijn buik en was blauwachtig, herinnerde ze zich. Het vlees van zijn armen en benen zag er donkerder uit, bijna gekneusd. Een marineblauwe handdoek was om zijn nek gebonden, met een uiteinde nu over zijn schouders gedrapeerd.

Ze was even overmand door schok, verdriet, teleurstelling en woede - zij het een andere woede dan een moment eerder, toen ze vreesde dat hij was ontsnapt. Ze wenste dat hij dat had gedaan. Het zou een betere uitkomst zijn geweest, vond ze, dan het tafereel dat ze voor zich zag.

"Klootzak," dacht ze. "Ik zei toch dat ik voor je zou zorgen."

Hoofdstuk 13: Icarus

De dag voor Cazes' dood was Paul Hemesath teruggekeerd van Phuket naar Bangkok en verbleef hij in een nieuw hotel in de buurt van het NSB hoofdkwartier. Toen hij de volgende ochtend naar het station liep, langs de weelderige tuinen van de Royal Thai Police Sports Club, was hij in een spectaculaire stemming, nog nagenietend van een van de grootste overwinningen uit zijn carrière. "Hier ben ik in Bangkok, de zon schijnt," herinnert hij zich, denkend. "Het gaat geweldig. Dit is ongelooflijk."

Toen hij het bureau naderde, reed een FBI-agent naast hem in een auto en vertelde Hemesath vanuit het raam dat Cazes zonder reactie in zijn cel was gevonden. Zal wel een dutje doen, dacht Hemesath bij zichzelf, misschien in een staat van ontkenning. Maar toen hij de cel in liep, onderschepten Sanchez en de Thaise politie hem en verklaarden het duidelijker: Hun verdachte was dood.

Hemesaths geest werd leeg. Hij begon de negen maanden dat hij achter Cazes aanzat terug te spoelen, en daarna snel vooruit te spoelen door al zijn plannen voor het komende jaar die hij rond deze zaak had opgesteld, een zaak die nu zonder waarschuwing uit elkaar was gerukt.

Op dat moment liepen Cazes vrouw en haar ouders de gevangenis binnen, met eten voor Cazes in plastic zakken. Hemesath zag hoe één van de Thaise politieagenten hen uitlegde wat er was gebeurd. Hij herinnert zich dat Thapsuwan in de gang stond, acht maanden zwanger, met een uitgestreken gezicht en zwijgend het nieuws in zich opnemend. Haar moeder begon onmiddellijk te jammeren van verdriet.

Even later kreeg Rabenn een FaceTime-oproep van Hemesath. Hij nam op vanuit zijn auto in het centrum van Fresno, waar hij zijn kind ophaalde van de kinderopvang tegenover het gerechtsgebouw. Hij vond Hemesaths gezicht op zijn scherm met tranen in zijn ogen. "Hij is dood, Grant," zei Hemesath. "Hij is dood."

Vijftien tijdzones verderop zat Rabenn in zijn auto, overweldigd door een plotselinge, verpletterende golf van teleurstelling. Hij vergelijkt het gevoel met dat van een schatzoeker die over de wereld heeft gereisd, een kostbaar relikwie heeft bemachtigd en op het punt staat het mee naar huis te nemen, om vervolgens door iemand terloops in duizend stukken te worden geslagen. Hij voelde een gevoel van voortijdige finaliteit: De belangrijkste zaak uit zijn carrière was voorbij.

Nadat de eerste schok voorbij was, geeft Rabenn toe, voelde hij weinig sympathie voor Cazes. Om het proces voor te bereiden hadden hij en Hemesath een handvol sterfgevallen geïdentificeerd die direct het gevolg waren van AlphaBay's verkopen. In Luxemburg had een politie agent zijn zus en haar man vermoord met kalium cyanide, gekocht op de site. In de VS stierven een 18-jarige vrouw in Portland, Oregon, en twee jongens in Utah - slechts 13 jaar oud - door het gebruik van synthetische opioïden die op AlphaBay waren gekocht. "Als ik denk aan de dode kinderen die direct worden toegeschreven aan de site waar hij miljoenen dollars aan verdiende, is het moeilijk om je slecht te voelen over zijn zelfmoord," zegt Rabenn.

In de jaren daarna, zegt Rabenn, heeft hij genoeg eigen verklaringen bedacht waarom Cazes zelfmoord pleegde. Hij was een gamer, zegt Rabenn, en hij speelde zijn leven als een videospel: Hij zocht macht, geld en seksuele veroveringen als punten op een leaderboard. Rabenn voelde dat hij het kon zien aan de uitdrukking van Cazes tijdens hun eerste ontmoeting - het gevoel van onthechting van consequenties, de minachting voor zijn toekomst.

"Het is alsof je een first-person game speelt," zegt Rabenn. "Als er iets fout gaat, druk je op de resetknop."

Rabenn zag in Cazes kennelijke beslissing om zijn eigen leven te beëindigen ook een soort reflectie van de hip-hop idealen van zijn tienerjaren en de "alfa" mentaliteit van zijn twintiger jaren: een verlangen naar status, naar respect, en naar een bepaald soort roem boven alles - hoge risico's, hoge beloning waarden die niet te verenigen waren met het rustig uitzitten in de gevangenis of het worden van een federale informant.

"Hij was de jongen die de beller wilde zijn," zegt Rabenn. "Hij bereikte dat. Hij raakte de zon. En stierf."

Roger Bonakdar zag het anders.

Toen Cazes' advocaat uit Fresno het telefoontje kreeg van Rabenn dat Cazes dood was, had hij dezelfde shock. Zijn vlucht was geboekt naar Thailand. Hij had zijn vaccinaties gecontroleerd. "We planden onze volgende stappen, en toen" - Bonakdar knipt met zijn vingers als hij het moment vertelt - "was hij weg."

Maar in tegenstelling tot Rabenn, Hemesath of Sanchez, twijfelde Bonakdar onmiddellijk aan het verhaal dat zijn cliënt zelfmoord had gepleegd, en dat vertelde hij Rabenn ook. Bonakdar had nog nooit meegemaakt dat een cliënt stierf door zelfmoord, maar hij had verdachten dat horen overwegen in momenten van wanhoop. "Ik ken iemand die op het randje zit als ik hem spreek," zegt Bonakdar. "Ik kreeg alleen nooit het gevoel van Cazes dat hij voelde dat alles verloren was, dat er geen herstel mogelijk was, dat hij een dode was."

In de maanden daarna, zegt Bonakdar, vroeg hij Amerikaanse aanklagers en de Thaise regering om videobeelden van Cazes' cel op het moment van zijn dood. Hij kreeg geen van beide. Ik heb, jaren later, verschillende videoclips uit Cazes cel opgevraagd en gekregen. Eén clip toont Cazes die door de tralies van de cel op en neer kijkt naar de gang van de gevangenis, dan iets doet met zijn handdoek net buiten beeld voordat hij verdwijnt achter de badkamerdeur van de cel. De volgende clip, die meer dan een half uur later begint, toont bewakers die naar binnen stormen, gevolgd door Jen Sanchez, en over de badkamermuur kijken, blijkbaar naar zijn lijk.

De Thaise politie legde mij uit dat zij de video tussen deze voor en na momenten niet hadden opgeslagen, omdat het gewoon het lege gedeelte van Cazes cel toonde, zonder beweging en niemand die binnenkwam. Maar Bonakdar beweert dat dit gat in de beelden de omstandigheden van Cazes' dood alleen maar verdachter maakt.

Bonakdar betoogt dat de fysieke verklaring van Cazes' zelfmoord alleen al "biomechanisch dubieus" is. Hij kan zich niet voorstellen hoe Cazes zich heeft kunnen ophangen aan een geïmproviseerde, heuphoge galg. "Hoe plaats je genoeg kracht om je halsslagader te verbrijzelen als je lichaam niet hangt?" vraagt hij. "Vanaf een meter van de grond?

Sanchez heeft me in detail beschreven hoe ze denkt dat Cazes gestikt is: Hij bond een uiteinde van de handdoek om zijn keel en sloot een ander deel van de handdoek in het scharnier van zijn drie meter hoge badkamermuur. Toen ging hij gewoon zitten en gebruikte zijn lichaamsgewicht om de handdoek strak om zijn nek te trekken, waardoor zijn ademhaling en bloedtoevoer werden afgesneden. "Hij checkte moedwillig uit," zegt ze. In een rapport van de Thaise lijkschouwer staat dat Cazes doodsoorzaak gewoon "verstikking" is en er zijn geen tekenen van een worsteling.

Uit medisch onderzoek naar sterfgevallen door ophanging blijkt dat zelfverstikking vaak voorkomt zonder dat iemand zijn hele lichaam ophangt. Sanchez en Rabenn vertelden mij beiden, op basis van zijn duidelijke manier van zelfmoord, dat zij denken dat Cazes online gezocht heeft naar methoden om zichzelf te doden. Sanchez denkt ook dat Cazes vrouw, Thapsuwan, wist dat hij zijn dood aan het plannen was. Sanchez hoorde van de Thaise politie dat Thapsuwan het personeel van Cazes villa in Phuket had verteld dat hij liever zou sterven dan te worden uitgeleverd aan de Verenigde Staten. (Thapsuwan zou later zelf veroordeeld worden voor het witwassen van geld door de Thaise regering voor haar betrokkenheid bij Cazes' misdaden en zat vier jaar in de gevangenis voordat ze een koninklijk pardon kreeg. Ze weigerde te worden geïnterviewd.)

Maar Bonakdar verwerpt Sanchez' verhaal en blijft niet overtuigd. Hij houdt op zijn minst vol dat de zelfmoord van zijn cliënt verre van bewezen is, hoewel hij toegeeft dat hij niet weet wie Cazes zou hebben vermoord of laten vermoorden. Een medeplichtige die bang is dat Cazes hem verraadt? Thaise politie agenten die corruptie in de doofpot willen stoppen? Hij verwacht niet dat hij ooit de waarheid zal weten.

Danielle Héroux, Cazes' moeder, die nog steeds in Quebec woont, verwerpt ook het verhaal over de zelfmoord van haar zoon. Zij legt de schuld van zijn dood bij de Amerikaanse regering. "Alex heeft geen zelfmoord gepleegd," schreef Héroux in een tekstbericht in het Frans. "Waarom ondernam de FBI geen actie om 'hun trofee' te beschermen in afwachting van zijn uitlevering aan de VS? Ze wilden toch zeker dat Alex niet zou spreken, en zijn moord werd bevolen."

Héroux weigerde te worden geïnterviewd en ging niet in op haar bewering. Maar ze verdedigde haar zoon wel. "Alex is helemaal niet de persoon die in de media wordt afgeschilderd," schreef ze. "Ik heb hem alleen opgevoed en hij is een buitengewoon wezen."

De moeder van Cazes deelde een foto van de twee samen, een selfie die ze met Cazes achterin een auto had genomen. Hij lacht, een beetje halfslachtig, met dezelfde onschuldige open blik als op de LinkedIn profielfoto die de aanklagers op zijn spoor zette.

Ze voegde er nog een bericht aan toe: "Hij was mijn hele leven."

Bron: anoniem, wired.com